Dingen lijken zo vanzelfsprekend dat men er niet meer op let, tot de dag komt dat we ze misschien niet meer elke dag zullen zien, of het gevoel hebben vooral, dat we er zo naartoe kunnen. Waarschijnlijk verhuizen we, binnen een jaar, wanneer dochter Juline op kot zal gaan. Weg van Antwerpen, naar het groene Limburg. Een bizar compromis tussen Frankrijk en Antwerpen. :-). En plots is het heerlijk om met Emiline in mijn zo geliefde Nachtegaelenpark te wandelen. Daar waar ik als klein kindje ook wandelde en speelde, en ook Aurane en Juline later. Zo blij dat ook zij daar kan stoeien en op het bladerentapijt kan stappen. Deze woensdag was het even heel erg genieten, even weg van het werk want er is zo veel te schilderen en te regelen dat het soms iets te veel wordt. Maar natuurlijk zal ik niet klagen. Ik geniet met volle teugen van dit vrolijk snoetje, en morgen zit ik vol frisse ideetjes terug aan mijn tekentafel!
Reactie schrijven